Δεν έχουν τέλος οι απαιτήσεις των φίλων και εταίρων μας.
‘Όσο τους δίνουμε, τόσο πιο πολλά ζητούν.
Με τα χαράτσια, τις έκτακτες εισφορές, την αύξηση των φόρων και του ΦΠΑ τους δώσαμε όσα είχαμε στην μια τσέπη μας, τώρα βάζουν χέρι και στην άλλη με καινούριες αυξήσεις φόρων, κατάργηση των απαλλαγών, καινούρια χαράτσια και έκτακτες εισφορές. Μέχρι να μην μας μείνει τίποτα.
Δεχτήκαμε κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και των εργασιακών δικαιωμάτων, τώρα μας ζητούν να δουλεύουμε και τα Σάββατα (και ποιος ξέρει, ίσως και τις Κυριακές), να καταργήσουμε το οχτάωρο και να δουλεύουμε ήλιο με ήλιο.
Δεχτήκαμε μειώσεις στους μισθούς και τις συντάξεις, τώρα θέλουν να δουλεύουμε χωρίς να πληρωνόμαστε καθόλου.
Μας ζήτησαν να αξιοποιήσουμε την δημόσια περιουσία για να έχει έσοδα το κράτος και τώρα μας ζητούν να τους την πουλήσουμε, για ένα κομμάτι ψωμί, να την εκμεταλλευτούν οι ίδιοι.
Μας ζήτησαν να αδειάσουμε τα νησιά μας από τους νεόπτωχους ιθαγενείς, για να μπορούν ανενόχλητοι να λιάζουν τα κορμιά τους τα καλοκαίρια κάτω από τον καυτό ελληνικό ήλιο.
Και ο κατάλογος δεν έχει τέλος.
Κι αναρωτιέμαι. Μέχρι πότε θα τους ανεχόμαστε πια;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου