ΟΧΙ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΑΣ

ΟΧΙ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΑΣ
Πρώτη Σελίδα
ΑITHMATA ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ

Κάλεσμα!
Νοέμβριος 12, 2008 · 26 Σχόλια
Με αφορμή το πρωτόγνωρο κύμα απεργιών πείνας από τους κρατούμενους στις Ελληνικές φυλακές αλλά και την εγκληματική αποσιώπησή του από τα κυρίαρχα ΜΜΕ, για τη Δημοκρατία και την προάσπιση των βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων καλούμε όλους όσους διατηρούν μπλογκς, διαδικτυακά φόρα και όχι μόνο να δημοσιεύσουν ταυτόχρονα και συντονισμένα στις 20 Νοεμβρίου 2008, ημέρα Πέμπτη, το παρακάτω (υπό διαμόρφωση) κείμενο.
Όχι στο Όνομά μας
“Είναι απαράδεκτη η κατάσταση στις ελληνικές φυλακές. Είναι κύριο θέμα η ριζική αλλαγή του σωφρονιστικού συστήματος”.
–Κάρολος Παπούλιας, 6/11/08
“Είμαστε άνθρωποι – κρατούμενοι. Άνθρωποι, λέω”
- Βαγγέλης Πάλλης, Κρατούμενος, 9/11/08
Από τις τρεις Νοεμβρίου μία εκκωφαντική κραυγή συνταράσσει τα θεμέλια της Δημοκρατίας μας. Από τις τρεις Νοεμβρίου σύσσωμοι οι κρατούμενοι όλης της χώρας κατεβαίνουν σε απεργία πείνας διεκδικώντας το αυτονόητο : τη χαμένη τους αξιοπρέπεια. Απέναντί τους αντιμετωπίζουν την εκκωφαντική σιωπή των κραταιών ΜΜΕ και την παντελή αδιαφορία της πολιτικής ηγεσίας. Σε αυτές τις πρακτικές όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο ΔΕ ΣΥΝΑΙΝΟΥΜΕ.
Η κατάσταση στις Ελληνικές φυλακές είναι απερίγραπτη και μπορεί να γίνει κατανοητή μόνο με τη σκληρή γλώσσα των μαθηματικών. Στα κατ’ επίφαση “σωφρονιστικά” ιδρύματα της χώρας έχουν καταγραφεί συνολικά 417 θάνατοι την τελευταία δεκαετία, ενώ ο ρυθμός τους έχει απογειωθεί σε τέτοιο σημείο, ώστε σήμερα να σβήνουν στα χέρια του κράτους τέσσερις άνθρωποι το μήνα. Η πληρότητα αγγίζει το 168% (10.113 κρατούμενοι για 6.019 θέσεις) με την αναλογία χώρου για κάθε άνθρωπο να φτάνει σε περιπτώσεις το 1τμ. Με ημερήσιο κρατικό έξοδο ανά κρατούμενο τα 3,60 Ευρώ τα συσσίτια που παρέχονται είναι άθλια, οι υποδομές θυμίζουν μεσαίωνα και η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη είναι ελλιπέστατη. Συγχρόνως, το Ελληνικό δικαστικό σύστημα στέλνει στη φυλακή έναν στους χίλιους κατοίκους της χώρας με τους έγκλειστους χωρίς δίκη (υπό προσωρινή κράτηση) να αγγίζουν το 30% του συνολικού αριθμού των κρατουμένων. Αν η ποιότητα μίας Δημοκρατίας κρίνεται από τις φυλακές της, τότε η Δημοκρατία μας ασθμαίνει. Αν η τιμώρηση παραβατικών συμπεριφορών με εγκλεισμό γίνεται από το κράτος στο όνομα της κοινωνίας, τότε για την κατάσταση στις Ελληνικές φυλακές είμαστε όλοι υπόλογοι, με συντριπτικές όμως ευθύνες να αναλογούν στην κρατική μηχανή. Σε αυτή την πραγματικότητα όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο απαντούμε ΟΧΙ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΑΣ.
Τα στοιχεία που αποκαλύπτονται από επίσημους φορείς για τις Ελληνικές φυλακές σκιαγραφούν εικόνα κολαστηρίων. Έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την Πρόληψη των Βασανιστηρίων (2007) διαπιστώνει βασανιστήρια, απάνθρωπη μεταχείριση και απειλές κατά της ζωής κρατουμένων, σειρά παραβιάσεων αναφορικά με τις συνθήκες κράτησης, ελλείμματα στη διερεύνηση και τιμωρία των ενόχων, αποσιώπηση περιστατικών βίας με την συμπαιγνία ιατρών και φυλάκων, απαράδεκτες συνθήκες ιατρικής περίθαλψης και ιατρικού ελέγχου στους κρατούμενους κλπ. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου έχει εκδώσει σειρά καταδικαστικών για την Ελλάδα αποφάσεων που αφορούν κακομεταχείριση ή/και παραβιάσεις άλλων δικαιωμάτων κρατουμένων από σωφρονιστικές αρχές. Η Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου έχει πάρει απόφαση - καταπέλτη για τα κακώς κείμενα στις φυλακές, προτείνοντας άμεσες δράσεις για την επίλυση τους. Ο Συνήγορος του Πολίτη διαμαρτύρεται για την παντελή έλλειψη συνεργασίας των αρμόδιων κρατικών φορεών μαζί του, λόγω της οποίας έχει ουσιαστικά απαγορευτεί η είσοδός του στις φυλακές της χώρας τα τελευταία δύο χρόνια. Οι δικηγορικοί σύλλογοι όλης της χώρας, μη κυβερνητικές οργανώσεις, όπως η Διεθνής Αμνηστία, και πολλοί πολιτικοί/κοινωνικοί φορείς καταγγέλλουν την απαράδεκτη κατάσταση και ζητούν ευρύτερη συνεργασία για το ξεπέρασμα του προβλήματος. Αν ανθρώπινα είναι τα δικαιώματα που πρέπει να απολαμβάνει κάθε ανθρώπινο ον, κάθε στέρησή τους στις Ελληνικές φυλακές αποτελεί ανοιχτή πληγή για την κοινωνία μας. Σε αυτή την κατάσταση όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο απαντούμε ΝΑ ΣΠΑΣΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΟ ΑΒΑΤΟ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ.
Με την απεργία πείνας οι κρατούμενοι καταφεύγουν στο τελευταίο οχυρό αντίστασης, που τους έχει απομείνει, το σώμα τους. Είχε προηγηθεί έσχατη έκκλησή τους προ μηνός προς τους ιθύνοντες να ενσκήψουν στο πρόβλημα, καθώς δεν πήγαινε άλλο. Για να λύσουν την απεργία πείνας ζητούν την ικανοποίηση αιτημάτων, που αποκαθιστούν την χαμένη τους αξιοπρέπεια και επανακτούν τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματά τους, αιτημάτων συγκεκριμένων, αξιοπρεπών και άμεσα υλοποιήσιμων. Απέναντι στις κινητοποιήσεις των κρατουμένων η πολιτική ηγεσία εξαντλεί τη δράση της σε αδιαφορία, υποσχέσεις και καταστολή των κινημάτων τους. Τυχόν αδιαφορία και αναλγησία της πολιτικής ηγεσίας όμως και σε αυτή τη φάση θα σημαίνει νεκρούς απεργούς πείνας. Στη μετωπική λοιπόν σύγκρουση που επιλέγουν οι κρατούμενοι της χώρας για τη διεκδίκηση των ανθρωπίνως αυτονόητων δε μπορούμε να μένουμε απαθείς σταυρώνοντας τα χέρια και περιμένοντας τις ειδήσεις των θανάτων από τις απεργίες πείνας αλλά θα σταθούμε αλληλέγγυοι. Αν η περιφρούρηση της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων επιβάλλουν την επαγρύπνιση όλων μας, τώρα είναι λοιπόν η στιγμή να πάρουμε θέση όλοι απέναντι στο πρόβλημα χωρίς αδιαφορίες και υπεκφυγές.
Απέναντι στην τεταμένη κατάσταση στις φυλακές όλης της χώρας όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο καθιστούμε την πολιτική ηγεσία απολύτως υπεύθυνη για ό,τι συμβεί και απαιτούμε άμεσα την τόσο θεσμική όσο και στην πράξη ΕΓΓΥΗΣΗ ΤΩΝ ΒΑΣΙΚΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ.
Την 21η Νοεμβρίου το κείμενο αυτό θα σταλεί σε όλα τα μέλη του κοινοβουλίου και σε όσο το δυνατόν περισσότερους φορείς μέσων μαζικής ενημέρωσης με την προτροπή της αναδημοσίευσής του. Το κείμενο προς αποστολή θα φέρει τους υπερσυνδέσμους (URL) από όλες τις ιστοσελίδες, που το υιοθέτησαν.

Ὁ ἑαυτός μου

Πώ πώ ἑαυτούλη μου οὔτε σέ κοιτάω καθόλου. Νομίζω πως καιρός εἷναι νά σοῦ ρίξω μιά ματιά.
Ἀνοίγω το μεσαίο φύλλο της μεγάλης ντουλάπας καί στέκομαι μπροστά στόν μεγάλο καθρέπτη. Ἀς ἀρχίσω νά σέ ἐπιθεωρήσω ἀπό τό κεφάλι.
Παναγιά μου καί Χριστέ μου τι κακόμαλλα εἷναι αὐτά πού ἔχω, πετάνε στά οὐράνια .. Ζήλεψαν φένεται τά ἀεροπλάνα. Ε! ἐσύ τό μέτωπό μου εἶσαι πολύ μικρό νομίζω, δέν γίνεται νά μεγαλώση λίγο. Δέν σοῦ φτάνει αὐτό ἀλλά ἔχεις καί παράσημο τό μικρό σημάδι.
Ὅλα αὐτά σοῦ φένεται εἶναι λίγα. Τήν ἀσχήμια τοῦ προσώπου σου τήν συμπληρώνουν τά μεγάλα γουρλωτά καστανά μάτια σου.
Ἡ μυτούλα σου δέν λέω εἶναι ὄμορφη μά τί κρίμα τῆς χαλάει την ὀμορφιά τά ἐξογκωμένα δόντια σου. Μά τί νά σοῦ κάνω ἑαυτούλη μου δέν φταίω ἐγώ πού εἶσαι ἄσχημος. Τό προσωπάκι σου καλοῦλι εἶναι ἀλλά τό σῶμα σου διόλου ἄσχημο. Εἶναι κοντό καί τό χειρότερο χοντρό. Δέν φταίει ὁ ἀδερφός σου πού σέ βρίζει κοντόχοντρη πυγμαία. Πιστεύω νά συμορφωθείς μέ τόν καιρό.
Γιά νά δῶ ὅμως πῶς εἶναι ἐσωτερικά.
Πρῶτον καί καλύτερον εἶσαι πολύ παραπονιάρης πρέπει νά τό παραδεχτείς. Ἅμα σοῦ ποῦν τίποτε πού νά μήν σοῦ γουστάρη τσούπ ἁμέσως ἀνοίγουν τά κανάλια τῆς Βενετίας. Ἀρχίζεις νά κλές΄, νά κλές καί δέν σέ σταματάει οὔτε η ἀστυνομία. Νά τὄκοβες αὐτό τό ἐλλάτωμα τί καλά πού θά ἦταν. Εἶσαι καί λίγο συμφερτολόγος νομίζω, πρέπει νά τό ἔχεις καταλάβει πρό πολλοῦ.
Εὐτυχῶς πού κόβει τό μυαλό σου γιά γράμματα. Αὐτό μοῦ φτάνει καί σέ εὐχαριστῶ πού ἔχεις αὐτό τό προτέρημα.
Μά ξέχασα νά σοῦ πῶ καί κάτι ἄλλο. Εἶσαι ὀλίγον κουβαρντάς καί ὁλίγον μυγιάγκιχτος. Ἅμα σέ ἀκουμπήσει κανείς βάζεις τίς φωνές. α! καί α! τό πᾶς.
Σοῦ ἀρέσει ἡ καλοπέραση καί στό φαϊ καί παντοῦ.
Σοῦ ἀρέσουν τά γλυκά μά νομίζω τώρα πώς δέν θά τά θέλεις καί πολύ. Θαρρῶ ὁμως πώς εἶσαι και βολικός γι αὐτό καί σέ ἀγαποῦν ὅλοι μέσ' τό σπίτι.
Μόνο αὐτός ὁ ἀδερφός σου δέν σέ ἀγαπᾶ σέ βρίζει καί σοῦ κολλάει χίλια δυό ἐπίθετα ἀναλόγως μέ τίς διαθέσεις του.
Σέ πειράζει καί ἐσύ δέν ἀργείς νά ἀνοίξης τίς βρύσες καί δέν ἀργεῖ ἁκόμη νά σέ πάρει τό παράπονο.
Πές μου τώρα ἑαυτούλη μου ἐάν δέν σέ ἔκρινα καλά εἶσαι κοντορεβυθούλης καί ὁλοστρόγγυλος.
Σάς παρακαλῶ ἐσείς πού μέ ἀκούσατε μήν τό παρεξηγήσατε σᾶς τό ζητῶ γιά χάρη.

Πέμπτη 16 Νοεμβρίου 1967

Ἔκθεση μαθἠτριας της Στ' τάξης τοῦ Δημοτικοῦ.

Τό Δάσος

Δάσος λέγεται μιά ἀπέραντη κατάφυτη ἔκταση ἀπό πεῦκα, βελανιδιές, ὀξυές, καστανιές κ. ἄ. Στό δάσος ζοῦνε ἄγρια ζῶα. Οἱ ἄνθρωποι προτιμοῦν νά πηγαίνουν στό δάσος διότι τό δάσος εἶναι γεμάτο ὀξυγόνο καί τό ὀξυγόνο κάνει πολύ καλό στούς ἀνθρώπους. Τά φυτά εἰσπνέουν ὀξυγόνο καί βγάζουν τό διοξύγονο τοῦ ἄνθρακα.
Στό δάσος πρῶτα στά παλιά χρόνια πῆγαν οἱ ἄνθρωποι καί κάνανε σπηλιές ὅπου κατοικούσανε καί προφυλαγόντουσαν ἀπό τούς κακούς ἀνθρώπους καί τά ἄγρια ζῶα.
Ἀπό τά πεῦκα πού ἔχουν ἐπάνω ρετσίνι βγαίνει καί τό κρασί πού λέγεται ρετσίνα. Τό δάσος δέν πρέπει νά τοῦ κάνουμε κακό γιατί αὐτό μᾶς δίνει τά πολύτιμα ξύλα γιά τήν σόμπα πού τά χρησιμοποιοῦμε γιά τόν χειμώνα καί τό πολύτιμο ὀξυγόνο.
Τό δάσος αὑξάνει τίς βροχές καί λιγοστεύει τόν ἥλιο, Τό καλοκαίρι λιγοστεύουν τόν ἥλιο καί ἀντιθέτως γεμίζει ἀπό τόν δροσερό καί καθαρό ἀέρα.
Τό δάσος γιά νά μήν τό καταστρέφουν τό φυλάει ἕνας φύλακας πού λέγεται δασοφύλακας.

Απρίλιος 1967

Ἔκθεση μαθητῆ της Στ'τάξης τοῦ Δημοτικοῦ.

Ντοκουμέντο

Τό Ἀρκάδι.

Τό Ἀρκάδι τόν καιρό τοῦ πολέμου.

Βέβαια ὅλοι θά ξέρουμε ὅτι τό ἱστορικό Ἀρκάδι βρίσκεται στό Ν. Ρεθύμνης στήν Κρήτη. Τό Ἀρκάδι ἦταν ἕνα ἱερό Μοναστήρι, μπορεῖ νά τό πεῖ κανείς καί θρυλικό, το 1866 στίς 6 Νοεμβρίου, μέ τόν ἡγούμενο Γαβριήλ ξανοίχτη στόν ἄνισο ἀγώνα. Ὅλοι μας θά τό φανταζόμαστε στή φωτιά τῆς μάχης. Οἱ λιγοστοἰ ἄντρες καί τά γυναικόπαιδα, ὅλοι ὅσοι κρατούσαν ὅπλα ἦταν 250 ἐνῶ οἱ Τοῦρκοι 22000 χιλιάδες, ὅλοι οἱ Ἕλληνες πολεμούσαν παλικαρήσια, κατάλαβαν ὅτι δέν θά ἀργήση τό τέλος τους, ἄν καί σκότωναν μέ τήν ἀράδα τούς Τούρκους.
Ἄν εἴμαστε καί ἐμείς στήν μάχη θά βλέπαμε τίς σφαῖρες νά σφυρίζουν ἀπό πάνω μας, σαματάς, φωνές, νεκρούς Ἕλληνες καί Τούρκους νά μάς περιτρυγιρίζουν, μερικούς ψαλμούς νά ἔρχονται ἀπό τό μέσον τοῦ μοναστηριοῦ.
Στό τέλος, ὅταν εἶδαν τό τέλος νά ζυγώνη ὁ θάνατος, ὁ Κωνσταντίνος Γιαμπουδάκης ρώτησε τά γυναικόπαιδα ἄν θέλουν νά πεθάνουν ἤ νά παραδωθοῦν. Τότε ἀπάντησαν θάνατο. Ὁ Γιαμπουδάκης ἔβαλε φωτιά στήν μπαρουταποθήκη καί ἀνατηνάχθηκαν, μαζί Ἕλληνες καί Τοῦρκοι. Τά κόκκαλά τους σκορπίζονται ὥς σήμερα.

Παρατηρήσεις

Σέ ὅλες τίς Ἐκθέσεις εἷδα ὅτι εἶχα δύο λάθη. Στήν πρώτη εἶχα ἕνα λάθος καί ἕνα καί στήν πέμπτη. Τό πρῶτο λάθος ἦταν ὅτο στή λέξη μονόχρωμη τό τρίτο (ο) τό εἴχα ὄμικρον ἐνῶ ἔπρεπε ὡμέγα. Τοῦρκοι: Βάζω περισπωμένη γιατί στόν πληθυντικό ἀριθμό στήν παραλήγουσα, βάζουμε περισπωμένη.

Σάββατον 12 Νοεμβρίου 1966

Ἔκθεση μαθήτριας τῆς Ε' τάξης τοῦ Δημοτικοῦ.

Σεβαστοί μου γονείς

Μιά μέρα μέ ἐρώτησε ἡ Μητέρα μου νά τῆς πῶ πῶς πάω στό σχολεῖο καί έγώ τής Ἀπαντό γελαστά γιατί δέν πᾶς στήν Δασκάλα νά σοῦ τά πεῖ ἐκείνη. Καί μοῦ εἶπε καλά θά ἔρθω νά μοῦ τά πεῖ ἐκείνη.

Ἐπροχτές τήν ἐρώτησα γιατί δέν ἦρθες νά δεῖς πώς πάω στά μαθήματα μου, θά ἔρθω τήν παρασκευή νά δόσω καί τά λευτά γιά τήν ἔκδρομή. Καλά τῆς εἷπα ἐγώ καί ἔκατσα νά γράψω.

Ἔσύ πατέρα πού μέ ταϊζεις δέ παρακαλό δώσε μου 110 δραχμές νά πάω στήν ἐκδρομή.

Σάς φιλώ μέ τό δεξί μου χέρι.

Ἡ κόρη σας.

1960

Ἔκθεση μαθήτριας της Δ' τάξης τοῦ Δημοτικοῦ

Μιά βροχερή ἡμέρα

Ἦταν ἀπόγευμα ὁ ἥλιος ἔλαμπε ἐπάνω στόν γαλάζιο οὑρανό ὅλα τά παιδιά ἦταν χαρούμενα καί ἔπεζαν ἔπειτα πῆγαμε στά σπίτια μας καί κυμηθήκαμε ξημέρωνε τό πρωί ὁ μπαμπάς μου ξήπνησε στής ἑφτά ξυπνήσαμε κι ἐμεῖς ἐκεῖ πού ξυπνήσαμε ἥδαμε νά βρέχει τό νερό κυλούσε λές νά ἥταν ποτάμι καί τούς βράχους τοῦς πῆγαινε ὄπου ἤθελε.
ὅλη τή μέρα εὔρεχε.
ἡ βροχή πολύ χρησημεύη στόν ἄνθρωπο νά βρέχει γιά τίς ἐλιἐς ἀλά ὁ τσοπάνος θέλη νά βρέχη νά βγένουν χόρτα για τά γήδια τους δέν μάς χρεισημεύη πάλη γιατή καμία φορά ἀπό τό πολή πότισμα καταστρεύη καί τά δέντρα.. καί μπορή νά κρυμνήση καί σπήτια. Λοιπόν ἡ βροχή δέν ἥναι καί τόσο καλή γιά τόν ἄνθροπο , τόν χημόνα ὁλοι ἡ ἄνθρωπη πηγένουν στά βουνά καί κόβουν ξήλα ὄσπου νά αρχήσουν ἡ πολές ἡ βροχές καί τά βάζη σέ ἕνα μέρος καί τά φιλάη.

1966
Ἔκθεση μαθητή τῆς Ε' τάξης τοῦ Δημοτικοῦ.

Ὁ Χειμώνας

Βρέχη !!!! κάνη πολύ κρυό !!! ὅλος ὁ κόσμος φαράει τά βαριά μάλλινα ροῦχα τους νά μήν κριόνουν. Ὁ κόσμος κάθεται μέσα στά σπίτια του μόνο αὐτή πού δουλεύουνε κικλοφοροῦν στόν δρόμο. Πόσο τούς λυπάμαι!!! ἀλλά ἀγωνίζονται γιά νά θρέψουν τίς οἰκογενιές τους.
Τά βαριά κρύα ἄργυσαν νά ἔρθουν ἀλλά ἧρθαν μαζύ. Πότε κάνη ζέστη πότε κρύο.
Μιά μέρα βγῆκα μέ τίς φίλες μου νά παίξουμε, ἡ μία ἔλεγε νά παίξουμε κουτσό ἡ ἄλλη τά μῆλα εἷπε καί ἐγώ τήν δική μου γνόμη νά παίξουμε τίς χώρες καί παίξαμε μά σέ λίγο πιάνει μιά δυνατή βροχή καί μᾶς χάλασε τό παιχνίδι.
Ἄ !!! πόσο στεναχωρίθηκα!
Αὐτό τό πράμα θά μοῦ μίνη ἀξέχαστο.

Σάββατο 21 Ἰανουαρίου 1967

Ἐκθεση μαθήτριας της Ε' τάξης τοῦ Δημοτικοῦ.

Ἀπό τό μεσημέρι ὡς τό βράδυ.

Χορτάτοι μόλις σηκωθήκαμε ἀπό τό τραπέζι εἴπαμε νά τό ρίξουμε ἔξω.
Ἡ ἀπόφαση ὅπως πάντα βγῆκε ἀπό τήν Μητρόπολη (τήν μαμά). Καί τά ψιλά ἀπό τό Πατριαρχεῖο (τόν μπαμπά)
Δέν πέρασε λίγη ὥρα γιά νά καλοχωνέψουμε καί ἐμεῖς βρισκόμαστε στόν δρόμο.
Δρόμοοοο γιά τήν Βουγουκλάκηηηηηηηη. Στό σινεμά Ἄτταλος τό ἔπαιζε. Προσανατολιστήκαμε καί πήραμε τόν κατήφορο.
Τό "Ἁταλος" μᾶς περίμενε.
Ὁ κόσμος ἧταν λιγοστός.
Ἀφοῦ τό εἴδαμε δῦο φορές, βγήκαμε γιατί εἴχαμε ραντεβού μέ τό σπίτι μας.
Καθώς γυρνάγαμε βλέπουμε ἕνα ἄσπρο αὐτοκίνητο. Τοῦ Μεγαλόχαρου θείου Θ...!
Τοῦ λέμε λοιπόν ὅτι εἴδαμε τό ἔργο Ἡ κόρη μου Ἡ σοσιαλίστρια. Εὐχαριστήθηκε κι ἐκεῖνος.
Κάθησα να λέω παραμύθια στά παιδιά. Τήν ξαδέλφη μου καί τόν ἀδελφό μου.
Ἔτσι πἐρασε ἡ ὥρα χωρίς νά τό καταλάβω.

Κυριακή 20 Νοεμβρίου 1966

Ἀπό τό ἠμερολόγιο μαθήτριας της Ε' Τάξης τοῦ Δημοτικοῦ.