Χορτάτοι μόλις σηκωθήκαμε ἀπό τό τραπέζι εἴπαμε νά τό ρίξουμε ἔξω.Ἡ ἀπόφαση ὅπως πάντα βγῆκε ἀπό τήν Μητρόπολη (τήν μαμά). Καί τά ψιλά ἀπό τό Πατριαρχεῖο (τόν μπαμπά)
Δέν πέρασε λίγη ὥρα γιά νά καλοχωνέψουμε καί ἐμεῖς βρισκόμαστε στόν δρόμο.
Δρόμοοοο γιά τήν Βουγουκλάκηηηηηηηη. Στό σινεμά Ἄτταλος τό ἔπαιζε. Προσανατολιστήκαμε καί πήραμε τόν κατήφορο.
Τό "Ἁταλος" μᾶς περίμενε.
Ὁ κόσμος ἧταν λιγοστός.
Ἀφοῦ τό εἴδαμε δῦο φορές, βγήκαμε γιατί εἴχαμε ραντεβού μέ τό σπίτι μας.
Καθώς γυρνάγαμε βλέπουμε ἕνα ἄσπρο αὐτοκίνητο. Τοῦ Μεγαλόχαρου θείου Θ...!
Τοῦ λέμε λοιπόν ὅτι εἴδαμε τό ἔργο Ἡ κόρη μου Ἡ σοσιαλίστρια. Εὐχαριστήθηκε κι ἐκεῖνος.
Κάθησα να λέω παραμύθια στά παιδιά. Τήν ξαδέλφη μου καί τόν ἀδελφό μου.
Ἔτσι πἐρασε ἡ ὥρα χωρίς νά τό καταλάβω.
Κυριακή 20 Νοεμβρίου 1966
Ἀπό τό ἠμερολόγιο μαθήτριας της Ε' Τάξης τοῦ Δημοτικοῦ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου