Ὁ ἑαυτός μου μέ τάς ἰδιότητας του

Ὀνομάζομαι Μ. Γ.
Ἐγεννήθηκα εἰς τάς Ἀθήνας τό 1958.
Εἶμαι 10 χρονῶν. Εἶμαι ψηλή, μάτια καί μαλλιά καστανά.
Ἰδιότητα κακή. 1) εῑμαι φλύαρη, σιγά σιγά θά τό κόψω. 2) Ἔχω μεγάλη ἰδιοτροπία στό φαγητό. Δέν μοῦ ἀρέσουν τά φαγητά. Θέλω φαγητά διαλεκτά. 3) Ἔχω μία κακή ἰδιότητα, εῑμαι νευρικιά. Τό παραμικρό μέ νευριάζει.
Ἐλατόματα. Ἔχω ἕνα ἐλάτομα, νά τσιμπάω τά μικρά παιδιά. (χονδρά).
Προτερήματα. Εῑμαι καλόψηχια, εὐγενικιά καί καλόκαρδη.
Προτιμήσεις. 1) Ἔχω μεγάλη προτίμηση στό φαγητό, νά μαγηρεύω, νά ποτίζω καί νά σκαλίζω. 2) Νά παίζω.
Αὐτό εῑναι ὁ ἑαυτός μου, καί ὅλα τά κακά πού ἔχω θά τά διορθόσω.

14 Μαρτίου 1968

Ἔκθεση μαθήτριας τῆς Δ' τάξης τοῦ Δημοτικοῦ.

Ἡμερολογηον

Τό πρωί ξήπνισα ἔφαγα ἐγραπσα πίγα στόν μπακάλη καί πσόνισα μετά ἔπεξα μέ τά παιδιά εἷστερα ἔβγαλα τό ποδυλατόμου καί ἔκανα βόλτε μετά εἷρθε ὁ θεῖοσμου ἐγώ τόν φύλισα ὀ θεῖοσμου μού ἔφερε μιά σοκολάτα καί μού ἔδοσαι καί 20 δραχ. τίς δέκαπέντε δραχμές τίς ἔβαλα στόν κουμπαρά μου καί τίς παίνται τίς φίλαξα γιά τόν σινεμά πού θά κάνουμε στό σχολεῖο εἷρθε τό μεσιμέρη πλίθηκα ἔφαγα καί πίγα σχολεῖο σέ λίγο χτίπησε τό κουδούνη ὄλλα τά παιδιά μαζεύτικαν κάναμε προσευχή καί μπίκαμε στήν τάξη καί κάναμε μάθυμα τό βράδυ σχολάσαμε πίγα σπίτι μου ἔφαγα βγύκα ἔξο ἔπαιξα γκαζάκια εἶχε φώς καί μπορούσαμε νά παίξουμε μετά πίγα σπίτι μου πού μέ φόναξε ὀ πατέας μου καί κυμήθηκα.

1967

Ἡμερολόγιο μαθητή τῆς Ε' τάξης τοῦ Δημοτικοῦ.

Παρέλαση

OXI

Μεσάνυχτα!... Τά μαῦρα ἀέρινα πέπλα τῆς νύκτας τυλίγουν τήν πλάσιν ὁλόκληρη....
Οἱ δρόμοι της ὄμορφης Ἀθήνας εἶναι ἔρημοι. Ἀπόλυτη ἡσυχία βασιλεύει παντοῦ.
Σέ μία ἥσυχη Ἀθηναϊκή συνοικία βρίσκεται τό σπίτι τοῦ Πρωθυπουργοῦ , Ι. Μεταξά.
Ἕνα μαῦρο αὐτοκίνητο σταματᾶ ἀπ' ἔξω. Ἡ πόρτα τοῦ αὐτοκινήτου ἀνοίγει κι ἕνας ἄνδρας ψηλός γιγαντόσωμος βγαίνει.
-Περίμενε ἐδῶ, λέει στόν ὁδηγό.
Μέ βήματα γοργά διασχίζει τόν μεγάλο κῆπο καί φθάνει μπροστά στήν πόρτα. Χτυπᾶ δυνατά τό κουδοῦνι καί περιμένει. Λίγα λεπτά ἀργότερα ἡ πόρτα ἀνοίγει κι ἕνας ἄνδρας -δέν εἷναι ἄλλος άπό τόν πρωθυπουργό - προβάλλει στό ἄνοιγμα της. Κάτι λένε μέ τόν ξένο κι ἁμέσως μετά ὁ νεοφερμένος μπαίνει μέσα.
-Καθίστε κύριε Πρεσβευτά, λέει ὁ Πρωθυπουργός καί τοῦ προσφέρει θέσιν.
-Ευχαριστῶ! ἀπαντᾶ ξερά ὁ Ἱταλός -γιατί Ἰταλός εἶναι.
-Μέ συγχωρεῖτε διά τήν ἀκαταστασίαν μά . . . . .
Δέν προλαβαίνει νά τελειώσει τήν φράσιν του καί ὁ ἄλλος τόν κόβει.
-Πρέπει νά μιλήσουμε κύριε Μεταξά. Αὐτό πού ἔχω νά σᾶς πῶ εἶναι σοβαρόν. Ἡ Ἰταλία ζητᾶ ἀπό τήν Ἑλλάδα νά τῆς παραχωρήση ὀρισμένες ἀεροπορικές βάσεις. Ἀπαντῆστε μου κύριε Μεταξά σέ 5 λεπτά. Ἄν ἀρνηθῆται ἡ Ἰταλία θά κυρίξη τόν πόλεμο κατά της Ἑλλάδος.
Ἀτάραχος τ'ἀκούει ὁ Ἑλλην Πρωθυπουργός. Ἤρεμα καί σιγανά λέει:
-Αὐτό πού ζητᾶτε νά γίνη, εἶναι αδύνατον "OXI" κύριε Ἰταλέ "OXI". Οἱ Ἑλληνες εἶναι ὑπερίφανοι, ποτέ δέν θά δέχονταν κάτι τέτοιο. Πέστετο νά τό μάθη ὅλος ὁ κὀσμος!!......
-Αὔριο πρωῐ πρωῐ ὁ Ἰταλικός στρατός θά ἐπιτεθῆ..... Ἀντίο..........
Κάνει μεταβολή καί φεύγει.
Χαράματα!............ Ὁ βασιλεύς Γεώργιος Β΄ πληροφορίθηκε τό θλιβερό αὐτό γεγονός καί προετοιμάσθηκε νά τό ἀναγκείλη εἰς τούς Ἕλληνας.
Πρωῐ ! ...... Ὁ ἥλιος δέν πρόβαλλε ὅπως κάθε φορά. Πελώρια μαῦρα σύννεφα σκέπασαν τόν Ἑλληνικό οὐρανό! Συρίνες καί καμπάνες ἀναγκέλουν ἕνα τόσο θλιβερό γεγονός.................. Ἐφημερίδες ! .......... Παράρτημα ! ................. Ἡ Ἰταλία κύρηξε τόν πόλεμο στήν Ἑλλάδα ! παράρτημα......... Τά ραδιόφωνα μουγκρίζουν!.................. Στά καφενεῖα οἱ ἄνδρες συζητοῦν χαμηλοφώνως. Ὁ καθένας λέει τούς συλλογισμούς του.
Οἱ γυναῖκες καί τά παιδιά κρατόντας σημαιοῦλες φωνάζουν "OXI" .....! Συγκινητική εἶναι ἡ στιγμή αὐτή. Ὅλοι βρίσκονται σ΄ἕνα παραλοίριμα ἐνθουσιασμοῦ. Ἡ ἀγάπη στήν πατρίδα καίει σάν μία τεράστια κόκκινη φλόγα στίς καρδιές τους.

Πέμπτη 26 Ὀκτωβρίου 1967

Ἔκθεση μαθήτριας της Στ' τάξης τοῦ Δημοτικοῦ.

Ἕνας διάλογος

Ἡ (...ὄνομα..) σήμερα εἶναι πολύ νευριασμένη. Ὅλο θάλει νά μοῦ ξεφύγη. Καί αὐτό ἔγινε ἀφορμή νά μαλόσουμε. Τή χτυπούσα καί μέ χτυποῦσε. Σέ ὅλες τίς ὥρες μαλόναμε καί τήν ἄλλη μέρα τό ἴδιο. Μά τέλος σταμάτησε ἡ φιλονικία καί σταματήσαμε. Μά ἐκτός ἀπό ὅτι μου ξέφυγε ὅταν μοῦ ἔλεγε τό μάθημα ἐγώ δέν τήν ἄφηνα νά συμπληρώση ἀλλά τό ἔλεγα ἐγώ.
Σήμερα δέν βγήκαμε ἀκόμα ἔξω γιά νά δῶ τή φασαρία θά κάνουμε.
Ἐκτὀς ἀπό τήν (...ὄνομα..) ἔχω μαλώσει καί μέ ἄλλην φίλη μου, τήν (...ὄνομα...).
Ἕνα βράδυ μέ επισκέφτηκε ἡ (.....ὄνομα....). Μέ ζωγράφιζε καί ἐγώ πήγα νά τῆς πάρω τήν κιμολία. Μέ ἔφτυσε καί ἐγώ τήν ἔσπροξα δυνατά καί ἔπεσε πάνω στήν μαμά μου. Ἔπειτα ἀπό αὐτό μέ κυνήγαγε καί τήν κυνήγαγα καί πολύ ὥρα περάσαμε μαλόνοντας μέ αἰτία μιά κιμολία.
Μέ αυτές τίς δύο ὥς τώρα μάλοσα μά συνέχια μέ πιά ἄλλη θά μαλόσω δέν ξέρω.

Σάββατον 26 Νοεμβρίου 1966

Ἔκθεση μαθήτριας της Ε' τάξης τοῦ Δημοτικοῦ.

Ἡ 28η Ὀκτωβρίου

Ἡμέρα καί ἀρχή τοῦ πολέμου 1940.
Ὁ Μουσολίνη ἦρθε κάι εἶπε στόν προθυπουργό μας ὅτι θέλει νά πολεμήση. Καί ὁ προθυπουργός τοῦ ἀπάντησε "ὁχι" μαζύ μέ ὅλη τἠν Ἑλλάδα.
Καί τότε ἄρχισε ὁ πόλεμος.
Ὅλα τά ἑλληνικά στρατεύματα ἄρχισαν νά ανεβένουν στήν Πίνδο, καί στά βουνά τῆς Ἀλβανίας.
Ἑμείς εἴμαστε 8.000.000 στρατός καί οἱ Γερμανοί ἦταν πιό πολύ ἀπό τούς Ἑλληνες. Καί ὅμως τούς νικήσαμε. Τό 1941 οἱ Γερμανοί κατέκτησαν καί τήν Ἀθήνα. Ἡ Ἰταλία ἄρχισε νά φέβγη γιατί δέν μποροῦσαν νά πολεμήσουν.
Πάνω στό νοσοκομεῖο πού ἦταν οἱ τραυματισμένοι ἔπεσε μιά βόμβα καί σκοτώθηκαν ὅλοι, μαζί μέ τήν γυναῖκα τοῦ γιατροῦ. Ὅταν γινόταν ἡ κηδία οἱ Γερμανοί ἔριχναν βόμβες καί σκοτώθηκαν ὅλοι. Μόνο ὁ θεῖος μου δέν σκοτώθηκε γιατί πῆγε καί κρἠφτηκε μέσα σέ ἕνα ἄδειο τάφο. Ἀπό τούς Γερμανούς σκοτώθηκαν 80.000 καί οἱ τραυματίες 50.000. Καί ἀπό τούς Ἑλληνες πάρα πολύ λίγοι.
Μετά ἀπό λίγες ἑβδομάδες ἄρχισε νά ἀπελευθερόνετε ἡ Ἑλλάδα.

Σάββατο 29 Ὀκτωβρίου 1966

Ἐκθεση μαθήτριας της Ε' τάξης τοῦ Δημοτικοῦ.

Tί ἐπιθυμῶ νά γίνω ὅταν μεγαλώσω καί μέ τί θά ἤθελα να ἀσχολοῦμαι.

Γιά σκεφτῆτε τί θά ἤθελα νά γίνω ἐγώ!....
Ἄ τό σκέφτηκα! μά ξέρετε τί θά ἤθελα ἀπ' ὅλα καί τί θά προτιμούσα;
Ἤθελα να γίνω Ζωγράφος, καί νά ζωγραφίζω. Μοῦ ἀρέσει πάρα πολύ ἡ ζωγραφική.
Μά ὅταν ζωγραφίζω κάτι σκέφτομαι στό μυαλό μου!....
Θέλεται νά σᾶς τό περιγράψω;
Θέλω νά γίνω ζωγράφος!.......
Καί μοῦ ἀρέσει πάρα πολύ νά ἀσχολοῦμαι στή ζωγραφική.
Ὅλη ἡ ἐλπίδα μοῦ ἔρχεται στό νοῦ μου. Θά γίνω ἄραγε ζωγράφος;
Σᾶς ἀρέσει τό ἐπάγγελμά μου;

Σάββατο 11 Φεβρουαρίου 1967

Ἔκθεση μαθήτριας της Ε' τάξης τοῦ Δημοτικοῦ.

ΕΛΕΓΧΟΣ ΠΡΟΟΔΟΥ ΚΑΙ ΔΙΑΓΩΓΗΣ

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΓΟΝΕΩΝ: εἰναι πολί ἀπρόσεκτη δέν δίνει προσοχή ὅταν λέται ἐσείς μάθημα. σάς παρακαλώ, νά τήν βάλετε νά καθίση μόνι της, νά μή μηλάη μέ τά ἄλλα παιδιά. στό σπίτι δέν θέλη νά διαβάση.

Ἕνα τρελλό παιχνίδι μέ τήν ἀδελφή μου καί τή φίλη μου.

Εἶναι ἀπόγευμα. Ἡ μαμά στήν Ἀθήνα. Εὐκαιρία γιά ἕνα τρελλό παιχνίδι καί καυγά.

Ἀρχίσαμε νά παλεύουμε. Ἡ ἀδελφή μου μοῦ δίνη μιά κλωτσιά καί τότε ἄρχισα νά τήν κτυπῶ χωρίς ἀστεῖα. Σέ λίγο τό κουδούνι χτυπᾶ. Νομίζαμε πώς ἦταν ἡ μαμά. Ἀλλά ἦταν μιά φίλη μου. Τή χαρά! Τήν περάσαμε μέσα, και συμφωνήσαμε νά παίξουμε κρυφτό. Ἀλλά μέσα στό σπίτι θά τό κάναμε ἄνω-κάτω. Καί ἔτσι πήγαμε ἔξω νά παίξουμε,

Ὄταν νύχτωσε γιά τά καλά μπήκαμε μέσα καί καθήσαμε νά διαβάσουμε διάφορα βιβλία.

Σέ λίγο ἦρθε ἡ μαμά καί ἔφυγε. Καί ξέχασα νά σάς γράψω ὅτι η φίλη μου ἦταν η Ἑλένη.

Ἡ καλύτερη μου φίλη εἶναι ἡ Ἑλένη γιατί: 1) Δέν λέει ποτέ της ψέματα καί κακά λόγια καί 2) κάνη καί καλή παρέα. Καί η χειρότερη εἶναι ἡ Στέλλα 1) Λέει παλιόλογα καί ψέματα 2) χτυπᾶ και 3) εἶναι καί κακιά.

Τήν ἐκθεσή μου τήν βάζω γιά 7.

Σάββατο 26 Νοεμβρίου 1966.

Ἔκθεση μαθήτριας της Ε' τάξης τοῦ Δημοτικοῦ.

Ἀργία μήτηρ πάσης κακίας

Τό θέμα αυτῆς τῆς ἐκθέσεως εἶναι καί αὐτό μία παροιμία. Τήν ἔχει βγάλει ὁ λαός διά τόν ἑξῆς λόγο. Ὁ ἀργός κάθε μέρα τὤχει γιορτή. Δηλ. ὁ τεμπέλης κάθε μέρα λέει. Σήμερα εἶναι γιορτή καί δέν κάνει νά δουλέψω. Αὐτό θέλει να μάς δείξει καί ἡ παροιμία. Ἀργία μήτηρ πάσης κακίας. Ὅ ἀργός εἷναι μητέρα πάντοτε τῆς κακίας. Δηλ. ὁ ἀργός, ὁ τεμπέλης, κάνει πάντοτε κακό στούς ἄλλους, καί ἔχει μητέρα πάντοτε τήν κακία.

Ἐνῶ ἀντιθέτως ὁ δουλευτής ποτέ του δεν πεινᾶ καί δέν ἔχει μητέρα τήν κακία, ἀλλά τήν μητέρα δουλειά. Καί ἐνῶ ὁ ἀργός, ὁ τεμπέλης πάντοτε πεινάει καί κάνει κακό στούς ἄλλους, ὁ δουλευτής δουλεύει καί τότε ὅλοι τόν θαυμάζουν γιατί εἶναι δουλευτικός καί ἐργατικός.

Ἄς πάρουμε μερικά παραδειγματάκια γιά νά δοῦμε γιά νά μπορέσουμε νά ξεχωρίσουμε τόν ἐργατικό ἀπό τόν τεμπέλη. Πρῶτον οἱ μαθητές. Ὁ ἐργατικός μαθητής δουλεύει ἐργάζεται καί πάντοτε μαθαίνει. Ἐνῶ ὁ τεμπέλης μαθητής δέν διαβάζη καί στό τέλος κτυπάει τό κεφάλι του. Ἄλλο πράδειγμα. Ὅταν δέν δουλεύουν οἱ γονείς, καί κάθονται, οὔτε σπίτι θά μπορέσουν νά φτιάξουν οὔτε τίποτε. Αὐτό θέλει νά μᾶς πεῖ ἡ λαϊκή παροιμία. Ἀργία μήτηρ πάσης κακίας.

11 Δεκεμβρίου 1965

Ἔκθεση μαθήτριας της Ε' τάξης τοῦ Δημοτικοῦ.

Ἡ γλῶσσα κόκκαλα δέν ἔχει καί κόκκαλα τσακίζει.

Ἄλλο πάλι θέμα καί τοῦτο τό σημερινό. Ἡ γλῶσσα κόκκαλα δέν ἔχει καί κόκκαλα τσακίζει. Πολύ σωστή ἡ παροιμία αὐτή.
Τὄχω παρατηρήσει. Πολλές φορές λέμε κάτι πού μάς φέρνει μεγάλες ζημιές στόν ἑαυτό μας. Μετά μετανιώνοντας λέμε: Ἄχ γιατί νά τό πῶ αὐτό. Γιά νά τό καταλάβετε θά σάς πῶ ἕνα παράδειγμα ἀπό τήν ζωή μου.
Ὁ πατέρας μου χθές μοὔδωσε ἕνα δεκάρικο για νά τό ρίξω στόν κουμπαρά μου. Ἐγώ λοιπόν ἔτρεξα καί λέγω στόν ἀδελφό μου: Κοίτα τή μοὔδωσε ὁ μπαμπάς. Αὐτός τότε ἄρχισε νά φωνάζη καί νά λέη: Ἄ! γιατί νά δώση ἐσένα καί ὄχι σέ μένα. Θά δῆς λοιπόν.
Ἔπειτα ἀπό αὐτό τό ἐπισόδειο καταλαβαίνετε τ' ἀποτελέσματα, δέν εἶναι ἀνάγκη νά σᾶς τά πῶ. Ἄν ἐπιμένετε ἀκοῦστε.
Τρέχει καί λέει στό μπαμπά: γιατί νά δώσης στήν ἀδελφή μου λεπτά. Κι ἐγώ θέλω, κι εγώ θέλω καί συνέχεια. Πήγαινε καί πέστην νά σοῦ δώση τό ἑνα τάληρο κι αὐτή νά κρατήση τό ἄλλο.
Ἦρθε καί τοῦ τὄδωσα. Γιαυτό λοιπόν πολύ σωστή ἡ παροιμία . Ἡ γλώσσα κόκκαλα δέν ἔχει καί κόκκαλα τσακίζει.

30 Νοεμβρίου 1967

Ἔκθεση μαθήτριας της Στ' τάξης του Δημοτικοῦ.

Πῶς διῆλθον τήν χθεσινήν ἡμέραν.

Τήν πρωῐαν τῆς χθές ἠγέρθην ἀπό τάς φωνάς τῆς μητρός μου. "Ἠγέρθην" μοῦ λέγει." Ἤργησες νά ἀναγερθῆς σήμερον". Ἑτοιμάσθην καί εξῆλθον νά προγευματίσω. Πρίν πάρω τό πρωϊνό μου ἔτριψον τάς χείρας μου. Ἡ μήτηρ μου εἶχεν ἑτοιμάσει τό τέϊον. Τό ἔλαβον καί τό ἔφαγον μέ πολύ ὄρεξιν. Πάνω ἀπό τήν Τράπεζαν ἄχνιζεν τό φρέσκο ψωμί καί τό τέϊον.
Ἀνέγνωσα πολλάκις τό μάθημα τῶν θρησκευτικῶν καί τῆς Ἀριθμιτικῆς γιά νά μάθω τούς κανόνας. Ὅταν τελείωσα τά μαθήματά μου ἔπιασον τό κέντημα μου πού εἶχα λίγο.
Ἔτσι διῆλθον τήν ἡμέρα τῆς χθές.

7 Μαρτίου 1968

Ἀπό τό ἡμερολόγιο μαθήτριας τῆς Στ' τάξης τοῦ Δημοτικοῦ.

Ἡ διδασκάλισσά μου

Ἀπό μικρά παιδιά εἴχαμε τήν ἴδια δασκάλισσα.
Ὅταν μέ ἔφερε ἡ μητέρα μου γιά πρώτη φορά στό σχολεῖο φοβόμουνα. Ἀλλά μόλις ἀντίκρυσα τήν Σημαιρεινή δασκάλα μας ὁ φὀβος μοῦ ἔφυγε ἀπό πάνω μου. Ἡ Κυρία μας εἵναι μέτρια μέ κοντά μαλιά καί μαῦρα μάτια. Ἀγαπῶ πολί τή δασκάλα μου γιατί αὐτή μοῦ ἔμαθε τά πρῶτα γράμματα νά διβάζω καί νά γράφω. Εἶναι ἡ δεύτερη μητέρα μου. Θά ἤθελα καί νά ἔχω σέ ὅλο τό δημοτικό σχολεῖο τήν δασκάλα μου στήν πέπτη καί στήν ἕκτη. Αὐτά νιώθω γιά τήν δασκάλα μου πού είναι σάν μετέρα μου.
Ἔχω ἕνα παράπονο ὅμως γιατί μιά μέρα μάς ἔβαλε ἕνα μεγάλο ποίημα Τά πρωτοβρόχια.

15 Φεβρουαρίου 1968

Ἔκθεση μαθήτριας της Δ' τάξης του Δημοτικοῦ Σχολείου.

Ὁ ἑαυτός μου

Εἷμαι ἕνα κορίτσι σάν ὅλα τ' ἄλλα. Τά μαλλιά μου εἶναι μαῦρα καί κοντά. Τά μάτια μου εἶναι καφέ καί τό ὗψος μου 1,41 δηλ. οὔτε ψηλή/οὔτε κοντἠ. Τά δόντια μου εἶναι μεγάλα καί πολύ ἔξω μ' ἕνα λόγο πολύ σωστά τά ὀνόματα πού μοῦ ἔχουν βγάλη οἱ φίλες μου καί μέ αποκαλοῦν πότε ἑλέφαντα καί πότε δοντοῦ.
Ἁκοῦς ἑκεῖ καθόλου δέν μοῦ ἁρέσει νά μέ ἁποκαλοῦν ἔτσι δέν εἶμαι ἑλέφαντας ἔχω ἕνα ἁπλό ἐλάτωμα καί τίποτε ἄλλο.

Εἶμαι περήφανη γιά νά καταλάβαιτε ὅταν κάνω καμία ἀταξία δέν ζητῶ συγχώρεση. Μά καί ἁπό ἁταξίες εἶμαι πρώτη. Σκανταλιές δέν λέγεται! Θά μ' ἄρεσε νά εἶμαι φρόνιμη μά νά πού ὁ σκανταλιάρης ἑαυτούλης μου διαφωνῆ καί μ' ἁγαπᾶ τόσο πολύ ὁ καϋμένος πού δέν θέλω νά τόν ἁλλάξω. Ἑπίσης θά εἶμουν πολύ ὑκανοποιημένη ἄν φοροῦσα γυαλιά ἥ ἄν εἶχα ἴσια δόντια.

Νά καταλάβαιτε ἔχω κλέψη πολλές φορές τά γυαλιά τῆς μαμᾶς μου. Βλέπετε ἡ μαμά μου φορᾶ γυαλιά μυωπίας δύο ζευγάρια μάλιστα ἕνα γιά κοντά ἕνα γιά μακρυά. Μ' ἀρέσουν τά ζῶα καί ιδιέτερα οἱ γάτες. Μά εἶμαι πολύ εὐχαριστημένη γιατί ἔχω ἀποκτήση δύο.

Πόσο εὐχάριστα θά ἔνοιωθα ἐάν εἶχα μακρυά καί ξανθά μαλλιά, τί καλά θά ἦταν εάν ἡ μαμά μου ἧταν πιό νέα ἐάν ὁ μπαμπάς μου ἧταν ἐδώ κί ὅχι στήν ψυχρή Ἀμερική. Μά τί χαρά πού ἔχω τήν Ἄνοιξη θά πάω κί ἐγώ ἐκεῖ. Μά ἔπητα θά χάσω τόσες φυλες καί τόσες παρέες, μά τό κυριώτερο εἶναι ὅτι θά βρῶ τόν μπαμπά τίς τρείς θεῖες τά ἐξαδερφάκια μου καί τούς τρεῖς θείους καί θά δημιουργήσω ἔτσι μιά νέα παρέα.

Τά λάθη μου εἶναι φοβερά στήν ὀρθογραφία καί τά γραμματά μου εἶναι γιά κλάματα.

Μοῦ αρέσουν τά πολλά καί απλόγραμμα φορέματα καί οἱ πολλές κούκλες μέ τά μακρυά (μαλλιά) κάι πού νά χτενίζονται καλά. Τά διαφορετικά καθημερινός χτενίσματα εἶναι τῆς φιλαρεσκείας μου. Μά καί τά πολλά παπούτσια.

Καί μ' ἕνα λόγο τά ἐλατώματα καί τά χαρίσματα στόν ἑαυτό μου εἶναι πολλά.

16 Νοεμβρίου 1967

Έκθεση μαθήτριας της Στ' τάξης του Δημοτικού

Πέμπτη 13 Οκτωμβρίου 1966

Οἱ νεράιδες τίς νύκτας μέ τά μαῦρα πέπλα εἴχαν φύγη γιά ἄλλες χῶρες.
Καί εἶχε ἔρθει ό λαμπρός ἤλιος μέ τίς χρυσές κόρες του.
Μιά ἀπό αὐτή γλυστρά ἀπό τό μισόκλιστο παράθυρο καί μέ ξυπνά.
Σηκώνομε καί πηγαίνω στό παράθυρο τό ανοίγω καἰ κυτώ ἔξω.
Ὀλη ἠ φύση εἶναι χαρούμενη τά λουλούδια ἔλαμπαν καί ἤταν γεμάτα χαρά.
Ὕστερα ντύθικα καί ἔστρωσα τά κρεββάτια.
Ὅταν τελείωσα ἐκάθισα καί ἐγραψα τά μαθήματά μου ὅσπου νά τελειώσω ἡ ώρα πῆγε (1) έφαγα το μεσιμεριανό μου καί ύστερα έφυγα γιά τό σχολείο.
Ὅταν ἔφθασα τά παιδιά κάνανε γραμμή ἔτρεξα καί πρόλαβα νά μπῶ μέσα.

Ἐγώ στήν τάξη δέν μιλούσα καθόλου.
Ὅταν τελειώσαμε τά μαθήματα μας σχολάσαμε.

Από το ημερολόγιο μαθήτριας της Ε' τάξης του Δημοτικού.

Φεύγουν τά χελιδόνια

Ήταν μιά μέρα τού Σεπτεβρίου ήσυχη καί χαρούμενη. Ό ήλιος με τής ολόχρυσες ακτίνες του ταξίδευε πρός τή δύση ήταν απόγευμα ή ώρα ήταν 5. Μιά καί δέν είχαμε σχολείο τό απόγευμα μέ φώναξε ή Νίνα ή ξαδέρφη μου νά πάμε το περιβόλι, ξεκινήσαμε χαρούμενοι όπως τραγουδάγαμε ξεχάστηκα καί πέταγα πέτρες σε μιά ρεματιά ή Νίνα μέ ξάφνιασε μέ τή φωνή της. Έτρεξα πρός τό μέρος της καί αλήθεια τή να ήταν τα χελιδόνια επάνω στά σύρματα τού τηλεφώνου και τά στόλιζαν μέ τίς ψαθοτές ουρές τους . Καί στόλιζαν τό αέρα μέ τής φωνούλες τους, για τελευταία φορά τήν εφετεινή χρονιά. Νίνα είπε μή στενοχωριέσε θα ξαναγυρίσουν τήν άνοιξη καί θα σπαθίζουν πάλι τόν αέρα όπως πρίν.

19 Οκτωβρίου 1967

Έκθεση μαθητή της Δ' τάξης του Δημοτικού

Tό Φθινόπωρο

τό φθιόπωρο η νύχτες μεγαλόνουν καιί η μέρες μικρένουν ή γεωργοί πάνε νά οργώσουν τά χωράφια τους τά σχολεία ανοίγουν και βλέπεις μέσα στής αυλές χαρούμενες φωνές παιδιών. Τό Φθινόπωρο τα χελιδώνια φεύγουν καί πάνε στής ζεσταίς χώρες εκεί πού έχει καλοκαίρι αρχίζουν μάλιστα καί τά πρωτοβρόχια καί τά σπουργίτια δέν φεύγουν γιατί πιάνουν τίς φωλιές τών χελιδωνιών καί βλέπεις καί μαλώνουν συναιχός. Ό καιρός βλέπεις κάπου - κάπου νά σκεπάζεται μέ σύνεφα καί ξαφνικά βλέπεις Νά πεύτει νιά βροχή πού γίνεται ποτάμι. Τό Φθινόπωρο έρχονται τά παιδιά από τήν εξοχή γιά νά πάνε στό σχολείο. Ή βοσκοί κατεβαίνουν στούς κάμπους γιατί στά βουνά έχει χιόνια καί δέν μπορούν νά βοσκοίσουν τά πρόβατά τους καί κατεβαίνουν στούς κάμπους. Τό κρύο όσο πάει μεγαλόνει και χειμωνιάζει καί βγάζουν τά μάληνα ρούχα.

12 Οκτωβρίου 1967

Έκθεση μαθητή της Δ' τάξης του Δημοτικού