Ήταν μιά μέρα τού Σεπτεβρίου ήσυχη καί χαρούμενη. Ό ήλιος με τής ολόχρυσες ακτίνες του ταξίδευε πρός τή δύση ήταν απόγευμα ή ώρα ήταν 5. Μιά καί δέν είχαμε σχολείο τό απόγευμα μέ φώναξε ή Νίνα ή ξαδέρφη μου νά πάμε το περιβόλι, ξεκινήσαμε χαρούμενοι όπως τραγουδάγαμε ξεχάστηκα καί πέταγα πέτρες σε μιά ρεματιά ή Νίνα μέ ξάφνιασε μέ τή φωνή της. Έτρεξα πρός τό μέρος της καί αλήθεια τή να ήταν τα χελιδόνια επάνω στά σύρματα τού τηλεφώνου και τά στόλιζαν μέ τίς ψαθοτές ουρές τους . Καί στόλιζαν τό αέρα μέ τής φωνούλες τους, για τελευταία φορά τήν εφετεινή χρονιά. Νίνα είπε μή στενοχωριέσε θα ξαναγυρίσουν τήν άνοιξη καί θα σπαθίζουν πάλι τόν αέρα όπως πρίν.
19 Οκτωβρίου 1967
Έκθεση μαθητή της Δ' τάξης του Δημοτικού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου