Εἶναι ἀπόγευμα. Ἡ μαμά στήν Ἀθήνα. Εὐκαιρία γιά ἕνα τρελλό παιχνίδι καί καυγά.
Ἀρχίσαμε νά παλεύουμε. Ἡ ἀδελφή μου μοῦ δίνη μιά κλωτσιά καί τότε ἄρχισα νά τήν κτυπῶ χωρίς ἀστεῖα. Σέ λίγο τό κουδούνι χτυπᾶ. Νομίζαμε πώς ἦταν ἡ μαμά. Ἀλλά ἦταν μιά φίλη μου. Τή χαρά! Τήν περάσαμε μέσα, και συμφωνήσαμε νά παίξουμε κρυφτό. Ἀλλά μέσα στό σπίτι θά τό κάναμε ἄνω-κάτω. Καί ἔτσι πήγαμε ἔξω νά παίξουμε,
Ὄταν νύχτωσε γιά τά καλά μπήκαμε μέσα καί καθήσαμε νά διαβάσουμε διάφορα βιβλία.
Σέ λίγο ἦρθε ἡ μαμά καί ἔφυγε. Καί ξέχασα νά σάς γράψω ὅτι η φίλη μου ἦταν η Ἑλένη.
Ἡ καλύτερη μου φίλη εἶναι ἡ Ἑλένη γιατί: 1) Δέν λέει ποτέ της ψέματα καί κακά λόγια καί 2) κάνη καί καλή παρέα. Καί η χειρότερη εἶναι ἡ Στέλλα 1) Λέει παλιόλογα καί ψέματα 2) χτυπᾶ και 3) εἶναι καί κακιά.
Τήν ἐκθεσή μου τήν βάζω γιά 7.
Σάββατο 26 Νοεμβρίου 1966.
Ἔκθεση μαθήτριας της Ε' τάξης τοῦ Δημοτικοῦ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου